Thursday, November 26, 2009

I am...

Are you know why me speechless?
If you're not the one why does my head fit you?

ความใจร้ายของจิตฝังลึก ความรู้สึกเย็นชาฝังแน่น
อย่าฝังความร้ายไปกว่าเดิม อย่าเพิ่มเติมความเจ็บปวด
ให้ใจไปมากกว่านี้
ถ้าจะต้องเสียใจอีก ไร้ซึ่งหวังและกำลังใจ ฉันคงจะหายไป
จากที่ใครเคยรู้จักตลอดกาล คงไม่มีใครรู้จักอีกต่อไป

ชีวิต คือ ชีวิต แล้วแต่อยากจะให้เป็น แล้วแต่มุมมองที่อยากมอง
ทำในสิ่งที่อยากทำ แล้วแต่จะคิดตามที่ใจคิด คิดดีขอให้ได้ดี
ทำดีขอให้รู้สึกดี ปากดีขอให้ได้พรดีๆ ทำสิ่งใดก็จะได้สิ่งนั้น

ประสบการณ์หาใช่จะมีแต่เรื่องร้ายๆทุกวัน
ขอเพียง 1วัน กับเรื่องดีๆ ก็สุขได้
เพียงได้แค่พูดคุยในความรู้สึกที่ดีๆ ก็เป็นสุขใจแล้ว
อย่างน้อยก็แค่นาที แค่ชั่วโมง กับเวลาที่ผ่านไป
ความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็ว เก็บความรู้สึกดีๆนั้นไว้
แล้วทำทุกอย่างให้มีความสุข ชีวิตคนไม่รู้ว่าจะไปไกลได้ขนาดไหน
ขอจงมีกำลังกายและใจที่ดี แล้วไปให้ถึงสิ่งที่หวัง
ทุกๆลมหายใจที่มีอยู่ คือของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิต

--ไม่ได้ดีเลิศเลอ ไม่ได้ชั่วถึงขนาด แค่รู้ดีชั่วเป็นยังไง--


-มองในความคิด รู้สึกในการกระทำ นิยมในสิ่งที่เป็น-

ทางเดินแห่งรักมักมีอุปสรรค แต่หากไม่เจออุปสรรคเลยก็จะไม่รู้ว่า
การอดทนฝ่าฟันให้พ้นจากอุปสรรคนั้น ทำให้ความรักนั้นมีค่าและยิ่งใหญ่เพียงใด
ไม่มีสิ่งใดที่จะได้มาง่ายๆแล้วจะมีคุณค่า รักที่มีค่านั้นก็ไม่ง่ายที่จะครอบครอง
ต้องมีความผูกพัน ความเห็นอกเห็นใจและเข้าใจซึ่งกันและกัน
I'm not that easy,to be me.

ความรักถ้าคุณดูแลมันดีมันก็จะอยู่กับคุณ
แต่ถ้าปล่อยไม่สนใจความรักที่มีอยู่อาจจะไม่มีให้ชื่นชม

ในวันที่รู้สึกเสียใจ รู้สึกไม่ดี เศร้า เหงา โทษตัวเอง ฉันคงหายไป
โดยที่ไม่มีใครสนใจ และใยดี ฉันรู้ว่าที่ๆจะไป ฉันไม่รู้จัก แต่เพราะต้องการให้ใจได้สงบ เมื่อแข็งแรงดีขึ้นแล้ว คงจะรู้ได้เอง

ได้โปรด อย่าได้ท้อในสิ่งที่ได้ทำมา เพราะเมื่อคุณท้อ ทุกอย่างก็หมด
กำลังใจที่หมดไป เพราะคุณหมดและหยุด ทุกอย่างก็หยุด

หลายสิ่งกับตัวฉัน หลายอย่างกับตัวเรา
หลายครั้งกับความเศร้า หลายทั้งหลายเพราะเธอ...




No comments:

Post a Comment